Είμαι Αθηναίος.
Ή ήμουν;
Πέντε χρόνια στη Θεσσαλονίκη δεν είναι λίγα.
Φταίει η αλλαγή πόλης ή απλά πέντε χρόνια μετά είσαι άλλος άνθρωπος έτσι κ' αλλιώς;
Δεν θα έλεγα ότι δεν μου λείπει ο Χολαργός.
Στο μυαλό μου και στις μνήμες μου υπάρχει σαν ένα ασφαλές μέρος, ένα μέρος που ηρεμώ.
Ξέρω κάθε στενό του, κάθε καβάτζα.
Και τα δέντρα που γνώρισα νέα, τώρα κρύβουν τον ήλιο.
Απο πιτσιρικάδες ανεβαίναμε στον Υμηττό.
Τότε δεν είχαμε ακόμα διπλώματα και έτσι περπατούσαμε μέχρι όσο πιο ψηλά μπορούσαμε.
Όταν φτάναμε επιτέλους, νιώθαμε ότι κάτι κατορθώσαμε και έτσι το άραγμα ήταν ακόμα πιο όμορφο.
Χρόνια μετά, αυτό το βουνό συνεχίζει να είναι το μέρος που θα αποδράσουμε.
Όταν νιώθω πιεσμένος, όταν στεναχωριέμαι, όταν δεν θέλω να δω κανέναν, θα μπω στο αμάξι και θα ανέβω.
Θα παρκάρω σε κάποιο σημείο και θα επιλέξω ένα από τα πολλά μονοπάτια, αυτά που δεν τα ξέρουν πολλοί.
Εκεί θα είμαι μόνος, με κελαηδίσματα για παρέα και την φύση γύρω μου να με προστατεύει από την παράνοια της πόλης.
Τη νύχτα, ενώ με μία πρώτη ματιά μπορεί σε κάποιον να μοιάζει τρομακτικό να περπατάς στο σκοτάδι, μόνος, γρήγορα το ξεπερνάς.
Γιατί δεν υπάρχει κάτι να σε βλάψει.
Το πολύ πολύ να βρεθείς πρόσωπο με μουσούδα με κάποια αλεπού.
Πανέμορφα πλάσματα.
Κάποια στιγμή, κάποιο μονοπάτι θα σε βγάλει σε σημεία που βλέπουν απο ψηλά την μητρόπολη.
Όντας μακριά από αυτή, νιώθεις μια γαλήνη.
Σαν να βρίσκεσαι θεατής σε μια μαύρη κωμωδία.
Αναρωτιέσαι γιατί ο άνθρωπος απομακρύνθηκε τόσο από τη φύση.
Γιατί την πέταξε μακριά του.
Πόσα βράδια πέρασα χαμένος σε αυτά τα ξέφωτα;
Με τον χρόνο να μην έχει σημασία.
Πόση μελαγχολία μοιράστηκα με αυτά τα δέντρα;
Ξέρουν πράγματα για μένα που δεν ξέρει κανείς.
Δεν θα τα πουν πουθενά.
“Και δεν ήταν λίγες οι νύχτες εκείνες, που χαζεύοντας το κενό αποφάσισα να πέσω”_ΔΠΘ
*Aπό το βιβλίο "Αστικές Δυστοπίες" _ Νίκος Καρδάκος
Comments