Αστική δικαιοσύνη, το πιο κακόγουστο αστείο του καπιταλισμού.
Αν είσαι τραπεζίτης, πλούσιος, επιχειρηματίας, πολιτικός,
αν έχεις γενικά κεφάλαιο, μπορείς να κάνεις ό,τι σου καυλώσει.
Μπορείς να υπεξαιρείς εκατομμύρια ευρώ, μπορείς να χτίζεις αυθαίρετα καταστρέφοντας την φύση, μπορείς να δανείζεσαι αγύριστα φράγκα από τις τράπεζες, μπορείς να εξορύξεις χρυσό, λεηλατώντας κάθε τι ζωντανό που υπάρχει αφήνοντας πίσω καρκίνο.
Μπορείς να εκμεταλλεύεσαι ανθρώπινες ζωές στα εργατικά κάτεργα πληρώνοντας πενιχρούς μισθούς, και η λίστα δεν τελειώνει.
Αν είσαι μπάτσος, μπορείς να θρέψεις τα σαδιστικά σου ένστικτα με το να τραμπουκίζεις, να βασανίζεις και να σκοτώνεις κόσμο.
Κανείς δεν θα σε πειράξει αν είσαι κάτι από τα παραπάνω.
Και αν καμιά φορά ξεφύγεις, ή βγουν τα άπλυτα στην φόρα, δεν τρέχει και τίποτα.
Τα δικαστήρια θα σου δώσουν καμιά ποινή της πλάκας με αναστολή, τα ΜΜΕ θα σε καλύψουν ή δεν θα αναφέρουν τίποτα για να ξεχαστεί το θέμα, και αν εν τέλει σε βάλουν μέσα, τρείς μήνες μετά θα επικαλεστείς προβλήματα υγείας και το κράτος θα φροντίσει να βγεις γρήγορα έξω.
Πίσω στην κοινωνία που επιβαρύνεις με την παρουσία σου.
Από την άλλη, αν είσαι φτωχός, μετανάστρια, εργαζόμενη...
Την γάμησες.
Η εργασία θα είναι για πάντα σκλαβιά, όλα θα είναι εναντίον σου.
Θα ζείς για να δουλεύεις, για να πλουτίζει το αφεντικό, όσο αυτό παραπονιέται ότι δεν πάει καλά η επιχείρηση ενώ σου δίνει τρία ευρώ την ώρα.
Όσο για τον κόσμο που αντιδρά, τους αγωνιστές, τις αντιεξουσιάστριες, τους αναρχικούς, γενικά το ανταγωνιστικό κίνημα, σε λίγο δεν θα μας χωράνε οι φυλακές.
Στημένες δικογραφίες, ξύλο, παρακολουθήσεις, εκδικητικότητα, βασανισμοί στη ΓΑΔΑ και στα τμήματα, καταδίκες για προσωπικές σχέσεις με αναρχικούς, προφυλακίσεις για πλάκα, τρομονόμοι και εγγυήσεις δεκάδων χιλιάδων ευρώ.
Επειδή επέλεξες να αντιδράσεις.
Όσοι έχουν την εξουσία δεν θα την αφήσουν έτσι απλά.
Θα συνεχίσουν να ρημάζουν τις ζωές μας και τη φύση,
και κανένα δικαστήριο δεν θα τους καταδικάσει.
Αφού δικά τους είναι και αυτά.
Είναι τόσο απλό, χρειάζεται τόση λίγη σκέψη για να συνειδητοποιήσει κανείς την πραγματικότητα που ζούμε, και όμως η πλειονότητα είναι στην αδράνεια.
Τα αδέρφια μας σαπίζουν στις φυλακές επειδή τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι, ενώ οι πραγματικοί εγκληματίες, οι δολοφόνοι, οι εκμεταλλευτές, οι μαφιόζοι, οι πολιτικοί, οι μεγαλοαστοί, είναι ελεύθεροι και καθορίζουν το μέλλον του πλανήτη μας.
Μετά όμως μιλάνε για ανομία
Μιλάνε για “άβατο”.
Για τρομοκρατία.
Και ο κόσμος, νεκροζώντανος μπροστά στα δελτία των οκτώ , φοβάται τους “κακούς” αναρχικούς.
Τί σημασία έχει αν πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι σε πολέμους υπερδυνάμεων;
Η αν καίνε τα δάση του πλανήτη ένα ένα;
Για τον μικροαστό καραγκιόζη, σημασία έχει να μην του κλείνεις τον δρόμο με την πορεία σου.
Να μην αντιδράς.
Να είσαι “κανονική”.
Πήγαινε να ψηφίσεις μια στο τόσο και όλα καλά.
Τα υπόλοιπα θα τα κανονίσει για σένα το κράτος πρόνοιας.
Με το αζημίωτο.
Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι συμβαίνει όλο αυτό.
Μου φαίνεται αδιανόητο.
Γιατί χρειάζεται τόσο λίγο κόπο για να καταλάβει κανείς μια τόσο απλή κατάσταση.
Είναι λίγοι, είμαστε πολλοί.
Ένα κ' ένα.
Όχι προφανώς ότι εγώ τα κάνω όλα σωστά.
Ακόμα προσπαθώ να αποβάλλω από μέσα μου τα στερεότυπα που ριζώθηκαν χωρίς πρόσκληση από την καπιταλιστική κοινωνία όσο μεγάλωνα.
Ακόμα προσπαθώ να αποβάλλω την κτητικότητα.
Ακόμα προσπαθώ να μετριάσω την βία και να μάθω πότε πρέπει να χρησιμοποιείται και σε ποιούς.
Όλες και όλοι έχουμε δουλειά να κάνουμε στους χαρακτήρες μας.
Όμως η απάθεια είναι για μένα κάτι ασυγχώρητο.
Έτσι κ' αλλιώς, στον αγώνα, στις καταλήψεις, στις συνελεύσεις, στις πορείες, μαθαίνεις την ζωή όπως είναι.
Πλάθεσαι.
Αν υπάρχει σοβαρότητα, μπαίνεις στον “χώρο” ζυμάρι και γίνεσαι τσιμέντο.
Με εμπειρίες, με γνώσεις, με συντρόφους και συντρόφισσες για οικογένεια σου.
Καταβροχθίζεις τα βιβλία το ένα μετά το άλλο και θες κ΄ άλλο.
Γι' αυτό πιστεύω ότι η συλλογικοποίηση των αντιστάσεών μας γεννά συνειδήσεις.
Μόνοι δεν θα μπορέσουμε να καταφέρουμε πολλά.
Δίπλα στους συντρόφους και τις συντρόφισσές μου νιώθω δυνατός.
Έτοιμος να τα βάλω με όλο τον κόσμο.
Ακόμα και όταν θέλω να είμαι μόνος, κάτι που συμβαίνει συχνά, αν βρίσκομαι σε χώρους αντίστασης, αν βρίσκομαι κοντά σε ανθρώπους που ξέρω ότι δεν θα διστάσουν σε τίποτα, τότε μόνο είμαι ήρεμος.
Όταν είμαι σπίτι, μόνος, με τη Λίλλυ να γουργουρίζει στην αγκαλιά μου, τότε είμαι ήρεμος.
Όταν όμως βρίσκομαι στους δρόμους της πόλης, στην αστική κόλαση, και περπατάω με τριγύρω μου μπάτσους, φασιστάκια, μικροαστικά ζόμπι, στραυτόκαυλους, και κάθε λογής συστημικά σκουπίδια, τότε δεν μπορώ να βρω ηρεμία.
Τότε ξεκινά η παράνοια.
Κάθε φάτσα σου φαίνεται ύποπτη, κάθε ταττού το διπλοτσεκάρεις, κάθε κίνηση την παρατηρείς, κάθε κατάσταση την ζυγίζεις.
Είναι άσχημο πράγμα να κυκλοφορείς οπλισμένος.
Να φλερτάρεις με την σύλληψη αλλά από την άλλη να θες να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις κάθε κρατικό ή παρακρατικό δολοφόνο.
Να σκέφτεσαι σε περίπτωση που πάθεις κάτι, αν είχες πει όλα όσα ήθελες στους συντρόφους σου.
Αν έκανες όσα περνούσαν από το χέρι σου.
“Έχω λουκέτο στην εξώπορτα, όπλο στο κρεβάτι, και από μικρός κοιμάμαι με ανοιχτό το ένα μάτι” _ΤΖΜΛ
*από το βιβλίο "Αστικές Δυστοπίες" _ Νίκος Καρδάκος
Comentarios