ΔΙΠΟΛΑ

Ξυπνάω στην αγκαλιά της.

Αναδιατύπωση:

Δεν κοιμηθήκαμε σχεδόν καθόλου.

Μόνο λίγο έκλεισα τα μάτια μου, όσο μου χάιδευε απαλά την πλάτη.

Το τρένο των 06.20 είναι βάναυσο, αλλά φτάνεις Αθήνα πριν καλά-καλά ξεκινήσει η μέρα.

Νιώθω ότι θέλω να μείνω σε αυτό το υπέροχο κρεβάτι,

με το χάδι της να με νανουρίζει.

Στα αυτιά μου ηχεί απαλά το “Lost” από Armadillo.

Τι όμορφο τραγούδι, κατάλληλο γι' αυτήν ακριβώς την ώρα.

-Έλα, σήκω, σιγά-σιγά.

-Δεν μπορώ να κάτσω έτσι άλλο ένα τριωράκι;

-Όχι, γλυκάκι...

-Άντε, καλά.

Σηκώνομαι απ' το κρεβάτι και φτιάχνω το σακίδιό μου.

Επιτέλους έξι μέρες χαλάρωση.

Το καλοκαίρι μου μέχρι τώρα έγραφε με φωτεινά νέον γράμματα “μισθωτή σκλαβιά”.

Έξι μέρες είναι λίγες.

Πριν προλάβεις να καταλάβεις τί συμβαίνει και πού είσαι,

έχεις γυρίσει πίσω και φτιάχνεις καφέδες, όσο μέσα σου σκέφτεσαι ποια μέρα θα φλιπάρεις και θα κοπανήσεις αφεντικά και πελάτες μαζί.

Ας είναι, θα έχω αρκετό χρόνο για να τα σκεφτώ αυτά μετά τις διακοπές.

Φτάνω στο σταθμό μισή ώρα πριν.

Είναι 05.50.

Είμαι μόνος.

Κάθομαι σε ένα παγκάκι που βλέπει τις κυλιόμενες.

Ακούω δύο τύπους που ανεβαίνουν να συζητάνε.

Όταν αποκτώ οπτική επαφή μένω μαλάκας.

Το κεφάλι των γραφείων της Χ.Α. μαζί με άλλο ένα φασιστάκι.

Καράφλες, γυμναστηριακοί, σκουπίδια για κάψιμο.

Δύο βδομάδες πριν, ο ίδιος καργιόλης έκανε το λάθος να περάσει μπροστά μας στο κέντρο.

Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να τρέχει τόσο γρήγορα.

Λαγός.

Ζυγίζω την κατάσταση.

Είναι δύο και είμαι ένας.

Δεν θα μασήσω.

Ανοίγω αργά το στιλέτο μέσα στην τσέπη μου και τους κοιτάω.

Κοιτάω χέρια και βλέμματα

Ο σίστας με κοιτάει για μια στιγμή. Επίμονα.

Εν τέλει απομακρύνεται.

Δεν ξέρω αν είναι ότι δεν με κατάλαβε ή ότι παρατήρησε το χέρι μου στην τσέπη.

Όπως και να 'χει, μάλλον θα πάω διακοπές και όχι κρατητήριο ούτε νοσοκομείο.

Όταν έφτασα Χολαργό ένιωσα τόσο διαφορετικά.

Αυτή η αίσθηση του να βρίσκεσαι στη γειτονιά σου.

Σπίτι.

Ο Χολαργός ήταν, είναι και θα είναι Αντίφα.

Εδώ οι σίστες δεν σκάνε ούτε καταλάθος.

Μπορώ να χαλαρώσω. 'Εστω και για λίγο.

Φορτώνω το 106 τα απαραίτητα για κάμπινγκ.

Φύγαμε.

Ξέρω ποιο τραγούδι θα βάλω να ακούσω πρώτα...

“Πρόσεξε μη σκίσεις με το κέρατο τη φόρμα”_ΛΕΞ.

*Aπό το βιβλίο "Αστικές Δυστοπίες" _ Νίκος Καρδάκος